Verbondenheid, zo heet deze tekening. Je bent verbonden met je familie, het is gewoon zo.
Maar je kunt ook anders verbonden zijn met elkaar. Ik bedoel geen club waarbij je dezelfde passie deelt als de andere clubleden. Ik bedoel vrienden...
Deze week zag ik een oude vriendin. Ze heeft veel gezien van de wereld en is nu gesetteld. Bij onze oosterburen is zij neergestreken (ergens bovenin het land), samen met haar man en zoontje woont ze daar. De laatste keer dat ik haar sprak, was ik haar kwijt. Misschien ook wel omdat onze twee levens zo verschrikkelijk verschillend waren op dat moment. Maar toen ze dus bij mij binnen liep..voelde ik het gelijk. Ik zag weer het meisje waarmee ik cake ging bakken. Het meisje waarmee ik vieze snoepjes maakte (die deelden we uit aan andere kindjes), het meisje waar ik 's morgensvroeg aan de deur stond (en zij bij mij op dat zelfde tijdstip) Het meisje waar ik mijn kinder/tienertijd mee optrok.
Het meisje waarbij ik mezelf kon zijn...
We hebben samen thee gedronken, het gesprek was gewoon. Gewoon alsof ze nooit is weggegaan. Geen herinneringen maar gewoon verder met waar we nu staan. Toen ze weg was schoot mij van alles te binnen. Ik heb zelfs niet eens gevraagd hoe ze woont, of ze het daar naar haar zin heeft. Ze gaat mij mailen, ik hoop (ondanks de afstand) dat we weer wat meer contact zullen hebben.
